Τελικά ίσως έπρεπε να γίνει δημοψήφισμα

Τελικά ίσως έπρεπε να γίνει δημοψήφισματου Δημήτρη Κουτσουμπού

(αναδημοσίευση από Capital.gr –  6/3/2012)

[ Πρόκειται για άρθρο μου στο Capital.gr από το 2012. Μακάρι να το είχαμε κάνει σωστά από νωρίς. Δυστυχώς, το παρόν δημοψήφισμα είναι εκτός τόπου, χρόνου και όχι μόνο…]

Δεν θέλω να δικαιολογήσω τις εγκληματικές πρακτικές των Ελλήνων πολιτικών τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά θεωρώ πως ο ελληνικός λαός είναι “άξιος της μοίρας του”. Στεναχωριέμαι για τη μοίρα του και τον συμπονώ, όπως συμπονώ κάθε “ναρκομανή”, αλλά ο λαός αυτός δεν θα ξεφύγει από την πολιτική, οικονομική και κοινωνική κρίση αν δεν αντιληφθεί το πρόβλημά του και την ευθύνη του.

Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα; Ο εθισμός των ναρκομανών στα ναρκωτικά ή οι έμποροι ναρκωτικών που τον εκμεταλλεύονται, ευθύνονται για τη μάστιγα αυτή; Η επιρρέπεια και ο εθισμός του Έλληνα στις ψεύτικες υποσχέσεις, τα δανεικά και το πελατειακό ρουσφέτι, ή το πολιτικό σύστημα που την εκμεταλλεύτηκε και την καλλιέργησε μας έφεραν εδώ;

Ένα από τα ζητήματα που προκύπτουν σε μια κοινωνία είναι το δίλημμα της λήψης αποφάσεων από τους “επαΐοντες” ή τους “πολλούς”. Κάποιοι λένε ότι αν δώσουμε έμφαση στους πρώτους θα έχουμε περισσότερη αποτελεσματικότητα, ενώ στους δεύτερους περισσότερη δημοκρατία. Όμως, η αλήθεια είναι ότι αν επιλέξουμε το ένα ή το άλλο, τελικά θα οδηγηθούμε στην “δικτατορία των τεχνοκρατών” ή την οχλοκρατία, αντίστοιχα. Επομένως, “παν μέτρον άριστον”. Ο Γιατρός μπορεί να πει ένα μικρό ψεματάκι στο παιδάκι για να μπορέσει να το εξετάσει ξεγελώντας το ή να προτείνει μια θεραπεία, αλλά δεν μπορεί να την επιβάλλει, ή ακόμα χειρότερα να την εφαρμόσει εν αγνοία του ασθενή.

Αλλά εμείς οι ψηφοφόροι, δεν είμαστε ενήλικες; Δυστυχώς, δικαιολογημένα οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε την απαραίτητη γνώση, από μια επιστήμη που απαιτεί ιδιαίτερη προσπάθεια για την εμπέδωση βασικών εννοιών της. Ούτε είναι εφικτό και αποτελεσματικό για την κοινωνία, κάθε μέλος της να έχει αυτού του μεγέθους την γνώση και ικανότητα κρίσης. Οπότε σε ένα βαθμό πλησιάζουμε το παράδειγμα γιατρού-παιδιού.

Έτσι, μέσω της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας επιλέγουμε πρόσωπα που γνωρίζουν, αλλά θεωρητικά εκπροσωπούν τα συμφέροντα μας. Επιλέγουμε το γιατρό και τις θεραπείες που μας προτείνει, μη αναλαμβάνοντας μόνοι μας τον επικίνδυνο δρόμο της αυτοεξέτασης και αυτοθεραπείας.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν ο ίδιος ο γιατρός γίνεται ο μεγαλύτερος έμπορος ναρκωτικών; Τι συμβαίνει όταν ο πολιτικός κόσμος οδηγεί μια ολόκληρη κοινωνία στον εθισμό του χρέους; Θα αντιτείνει κανείς: “Μα, εγώ δεν δανείστηκα!!!”. Κι όμως, η ευημερία μας ήταν εφήμερη και το βιοτικό μας επίπεδο ανώτερο από αυτό που δικαιολογούσε η παραγωγικότητά μας. Δεν ήμασταν “άχρηστοι”, “ανίκανοι” ή “τεμπέληδες” ως μονάδες, αλλά ως σύνολο λειτουργούσαμε με την “οπτασία” ότι παράγουμε αρκετά, ενώ στην πραγματικότητα παράγαμε λιγότερα. Ζούσαμε το όνειρο του ναρκομανή που απολάμβανε τις παραδεισένιες ακρογιαλιές, επιζητώντας τη δόση του. Δηλαδή, μια θέση για εκείνον και τα παιδιά του σε ένα δημόσιο που πλήρωνε καλά, σίγουρα και “χαλαρά” χωρίς πολλές ή καθόλου απαιτήσεις.

Το τέλος του ναρκομανή είναι η αποτοξίνωση ή ο θάνατος. Μια κοινωνία ευτυχώς, θέλω να πιστεύω πως δεν μπορεί να πεθάνει, επομένως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα οδηγηθεί στην “αποτοξίνωση”. Είτε ήπια, αν και δυσάρεστα με τη βοήθεια του γιατρού, είτε με εφιαλτικούς και τραγικούς πόνους που μπορεί να αφήσουν “κουσούρια”.

Δεν είναι καλύτερος ο γιατρός με τη μεθαδόνη; ΠΟΙΟΣ ΓΙΑΤΡΟΣ;;; Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ;;;

Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Όταν κάθε ίχνος εμπιστοσύνης προς τους γιατρούς έχει χαθεί, ακόμα και ο πιο “άγιος” από αυτούς έχει “χαθεί”! Δεν μπορείς πλέον να πείσεις τον εθισμένο ότι χρειάζονται δυσάρεστες θεραπείες, ούτε μπορείς να του εξηγήσεις το πρόβλημα του. Αν μιλήσεις ανοιχτά και ειλικρινά για αυτό, κινδυνεύεις να λιντσαριστείς! Ακόμα και το μικρό “ψεματάκι” που λέγαμε παραπάνω, δεν λειτουργεί.

Ο ρόλος του κομπογιαννίτη: Αφού ούτε το μικρό “ψεματάκι” δεν λειτουργεί, ο κόσμος έχει στραφεί στους “εμπόρους της ελπίδας”. Θεωρεί δίκαιο και εφικτό να γυρίσει στην πρότερη κατάσταση. Η δόση του είναι το μόνο που επιζητά και όχι η θεραπεία του. Επικίνδυνες φωνές το εκμεταλλεύονται και του παρουσιάζουν τη μισή αλήθεια, “βιάζοντας” την οικονομική επιστήμη. Του μιλούν για τους “κακούς γιατρούς”, αλλά όχι για τον εθισμό του και την αναγκαιότητα της θεραπείας του. Αντίθετα, αναφέρονται στην “κακή θεραπεία”, αλλά περίτεχνα αποφεύγουν να κάνουν λόγο για τους “τραγικούς και εφιαλτικούς πόνους” που θα αντιμετωπίσει αν δοκιμάσει να αποφύγει την “ήπια προσαρμογή”. Η αλήθεια είναι πως αυτές τις φωνές θα εμπιστευτεί, γιατί πρώτον δεν εμπιστεύεται τους γιατρούς και δεύτερον επειδή η “ήπια προσαρμογή”, αν και ακούγεται εύηχα, εξακολουθεί να είναι επώδυνη. Με τα παραπάνω δεδομένα, ο λαός μέχρι στιγμής δεν επιθυμεί την πραγματική θεραπεία του.

Δημοκρατική λύση είναι η εφαρμογή της θέλησης του λαού. Ό,τι είναι μη δημοκρατικό δεν μπορεί να εφαρμοστεί σωστά και να αποδώσει. Δυστυχώς, οι “επαΐοντες” αν και γνώριζαν τον τρόπο, δεν λειτούργησαν για το κοινό καλό και τη δημοκρατία. Έτσι, ίσως είναι η ώρα οι “πολλοί” που δεν γνωρίζουν, να πάρουν το ρίσκο μιας δικής τους απόφασης που μπορεί να είναι και λανθασμένη. Αυτό μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από ένα δημοψήφισμα.

Θα πρόκειται για απόφαση λανθασμένη; Όταν βρίσκεσαι μπροστά στη λήψη μιας απόφασης και καθίστασαι υπεύθυνος για αυτή γίνεσαι περισσότερο ρεαλιστής (π.χ. ο Σαμαράς εύκολα σήκωσε το λάβαρο του αντιμνημονιακού αγώνα, αλλά έκανε στροφή 180 μοιρών όταν βρέθηκε σε θέση ευθύνης). Το ίδιο συμβαίνει και με τον λαό μπροστά σε ένα κρίσιμο δημοψήφισμα. Μη βάζετε στο μυαλό σας ένα τραγικό δημοψήφισμα “τύπου Παπανδρέου”, που ήταν ξαφνικό, σπασμωδικό και εκβιαστικό προς τους εταίρους και τον λαό, ενώ ο ίδιος ήδη είχε δεσμευτεί για το PSI. Αν επρόκειτο για κάτι οργανωμένο σωστά, αφού είχε προηγηθεί η ενημέρωση του κοινού, και στον κατάλληλο χρόνο, το αποτέλεσμα λογικά θα ήταν επωφελές. Ένα πιθανό “ΟΧΙ” ίσως να ήταν καταστροφικό, αλλά σε αυτή την περίπτωση το ίδιο καταστροφική θα ήταν και η συνέχεια άνευ δημοψηφίσματος, αφού αποτελεσματική πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί χωρίς δημοκρατική συναίνεση.

Από τη μια είμαι υπέρ του δημοψηφίσματος, αλλά από την άλλη θα είμαι ξεκάθαρος για τις συνέπειες ενός ενδεχομένου “ΟΧΙ”. Είμαι πεπεισμένος πως αυτά που θα ζήσει ο ελληνικός λαός σε περίπτωση άτακτης χρεοκοπίας και πειραμάτων απομονωτισμού, δεν τα φαντάζεται ούτε στα χειρότερα όνειρα του. Δεν είναι οι ανάγκες αυτές που σε εμποδίζουν να πας πιο “κάτω”. Πάτος δεν υπάρχει! Άπειρες χώρες ζουν με μέσους μισθούς ύψους 200 ή 100 ή 50€ το μήνα. Αντί για αυτοκίνητο έχουν ποδηλατάκι, ενώ ολόκληρα σόια στοιβάζονται σε ένα σπίτι ή σε παραγκουπόλεις. Από το χειρότερο υπάρχει το ακόμα χειρότερο.

“Δεν θα ανέβει το βιοτικό μας επίπεδο όσο και να διαδηλώνουμε για αυτό. Ο πλούτος δεν πέφτει από τον ουρανό επειδή τον έλκουν σαν αλεξικέραυνα οι υψωμένες γροθιές και τα πανό. Ούτε όταν χύνεται αίμα. Μόνο όταν χύνεται ιδρώτας, σε ένα περιβάλλον που ανταμείβει τον ιδρώτα”, όπως πολύ σωστά έχει πει ο κ. Τζήμερος. Η οικονομία και η κοινωνία μας θα ανθίσει μέσα από την ορθολογική σκέψη και την απεξάρτηση από το ναρκωτικό και τις παραισθήσεις του “φταίνε όλοι οι άλλοι” και του “αντιδρώντας θα ξανακερδίσουμε αυτά που μας χρωστούν…”

πηγη: Capital.gr

Δημήτρης Κουτσουμπός

Δημήτρης Κουτσουμπός

Απάντηση