Γιατί αυτές οι Κόκκινες Γραμμές;

Γιατί αυτές οι κόκκινες γραμμές;του Δημήτρη Κουτσουμπού

Εδώ και 6μήνες η χώρα είναι βυθισμένη στην αβεβαιότητα. Από την άλλη, είναι αλήθεια πως αν θες να διαπραγματευτείς σοβαρά και αποτελεσματικά, δεν είναι παράλογο θεωρητικά, να συγκρουστείς ή να είσαι διατεθειμένος να αναλάβεις πρόσκαιρα οικονομικό ή άλλο κόστος. Υπό το ίδιο σκεπτικό, οι “κόκκινες γραμμές” είναι ένας ισχυρός αμυντικός μηχανισμός που δεν πρέπει να λείπει από το οπλοστάσιο. Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν οφείλουν να υπάρχουν, αλλά το ποιές θα επιλεγούν και που θα τοποθετηθούν.

Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης - ΣυριζαΗ νέα κυβέρνηση υποθέτω γνώριζε πως θα αναγκαστεί να κάνει νέες σημαντικές υποχωρήσεις στο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο ήταν μια αρχική προσπάθεια να περιοριστούν οι σκληροπυρηνικές αντιμνημονιακές θέσεις που φόβιζαν πιο μετριοπαθείς ψηφοφόρους, αναδεικνύοντας την προοπτική της κυβερνησιμότητας. Ίσως, μερικοί να αναρωτιούνται πως μπορούν να νοούνται ως υποχωρήσεις διακηρύξεις τραγελαφικές για τα δυτικά δεδομένα. Μάλλον, ξεχνούν πως η αφετηρία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε το κέντρο, αλλά ούτε η κεντροαριστερά, αλλά ένα ετερογενές μίγμα της ριζοσπαστικής αριστεράς.

Από την ρητορική της κυβέρνησης φαίνεται πως το ύψιστο αγαθό που αναλαμβάνει να υπερασπιστεί είναι οι μισθοί, οι συντάξεις και οι θέσεις εργασίας στο δημόσιο. Αυτή η αντίληψη έχει ισχυρές βάσεις στην κοινή γνώμη, συνιστώντας δημοκρατική επιταγή. Για τους μεν άμεσα θιγόμενους (συνταξιούχους, ΔΥ), για ευνόητους λόγους, για τους δε υπόλοιπους, είτε επειδή θα πληγούν δικά τους συγγενικά πρόσωπα, από όπου συχνά προσπορίζονται, είτε επειδή θα “στερέψει” για ακόμα μια φορά η αγορά, πλήττοντας την κατανάλωση και πολλούς κλάδους τους ιδιωτικού τομέα.

Δυστυχώς, όλοι μαζί είμαστε εγκλωβισμένοι στη λογική του “οικοτρόφου” της Ευρώπης και των δανειστών. Όσο μπορούσαμε να δανειζόμαστε και να εισπράττουμε έξωθεν πόρους, σαφώς ίσχυε πως όσο περισσότερο ποτιζόταν ο βασιλικός (δημόσιος τομέας), μαζί ποτιζόταν και η γλάστρα (ιδιωτικός τομέας). Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως πλέον το συμφέρον του ενός κλάδου, είναι σε μεγάλο βαθμό ανταγωνιστικό προς το συμφέρον του άλλου, γιατί δεν υπάρχει άλλος για να πληρώσει το λογαριασμό. Ο μύθος πως θα τα πληρώσει το μεγάλο κεφάλαιο αγνοεί την καμπύλη Lafer. Ο μύθος πως θα γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα, βασίζεται στο “λεφτά υπάρχουν” του Παπανδρέου και αγνοεί το προκλητικό, αλλά παραστατικό “μαζί τα φάγαμε” του Πάγκαλου. Πλέον, υψηλές συντάξεις, σημαίνουν υψηλές εισφορές και χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό, που σημαίνει φόροι και ανεργία. Ο ιδιωτικός τομέας παράγει, πληρώνει φόρους και έτσι στηρίζεται το απαραίτητο κρατικό οικοδόμημα. Όχι το αντίθετο. Η παρανόηση είναι πολύ δύσκολο να αποκατασταθεί, όταν για 40 χρόνια είμαστε συνηθισμένοι σε ένα μη βιώσιμο μοντέλο που όσο και να το ονειρευόμαστε, δεν θα επιστρέψει.

Αγανακτισμένοι Βουλή

Αντιμετωπίζουμε, λοιπόν, το παράδοξο η δημοκρατική εντολή να υπερασπίζεται μια μικρή μειοψηφία προνομιούχων (για τα οικονομικά δεδομένα της χώρας), σκάβοντας το λάκκο για τους υπόλοιπους. Γιατί, αν πρόκειται να διεκδικήσουμε ευνοϊκότερο δημοσιονομικό πλαίσιο, γιατί αυτό να μην είναι για χαμηλότερους φόρους εισοδήματος; Μικρότερο ΦΠΑ; Χαμηλότερες εισφορές; Ανάπτυξη; Επιχειρηματικότητα; Καταπολέμηση ανεργίας; Δυστυχώς, επιμένουμε να ζητάμε επιστροφή στο παρελθόν, με διατήρηση προκλητικών συντάξεων που τις πληρώνουμε όλοι εμείς. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, υπάρχει κοινό συμφέρον που είναι ο εξορθολογισμός της χώρας και η επιστροφή στην ανάπτυξη. Όμως,  να καταλάβουμε καλά πως υψηλότερες παροχές προς δημόσιο, ΔΥ και συνταξιούχους, σημαίνουν επιπλέον επιβαρύνσεις προς τον ιδιωτικό τομέα και την ανεργία και όχι χρήμα που διαχέεται σε όλους.

Η πίεση που ασκείται από την πραγματικότητα και τους πιστωτές μας είναι μεγάλη. Όσο πιο άκαμπτα υπερασπίζεσαι ένα μέτωπο, τόσο πιο έντονη γίνεται η εκτόνωση προς τα άλλα. Κόκκινη γραμμή έπρεπε να αποτελεί η αποτροπή οποιουδήποτε υφεσιακού μέτρο. Μόνοι μας έπρεπε να ζητάμε μειώσεις φόρων και εισφορών, με δημοσιονομικό ισοδύναμο τον περιορισμό προκλητικών μισθολογίων και συντάξεων ή άλλους εξορθολογισμούς. Αντ’ αυτού οι δικές μας κόκκινες γραμμές, επιτρέπουν και προδιαθέτουν για το αντίστροφο.

Διαπραγμάτευση

Είναι κρίμα ως χώρα να θυσιάζουμε όλο αυτό το διάστημα οικονομικό, γεωπολιτικό και άλλο κεφάλαιο, για να διεκδικούμε σε μεγάλο βαθμό θέσεις που απλά νομίζουμε πως είναι αλλά δεν είναι προς το συμφέρον μας. Ναι στη διεκδίκηση, ναι στη διαπραγμάτευση, αλλά γιατί αυτές οι κόκκινες γραμμές;

Δημήτρης Κουτσουμπός

Δημήτρης Κουτσουμπός

3 comments on “Γιατί αυτές οι Κόκκινες Γραμμές;

  1. Ο/Η Σταύρος Μπένης λέει:

    Φανταστικό άρθρο. Τα έχω ξαναδιαβάσει αυτά αλλά το συγκεκριμένο είναι πολύ ωραία & απλά δομημένο.

    Μπράβο για τη προσπάθειά σας!

  2. Ο/Η Αγγελος Αρναούτογλου λέει:

    Το διάβασα σήμερα και μου άρεσε. Το δημοσίευσα και στο fb.arag

Απάντηση σε Αγγελος Αρναούτογλου Ακύρωση απάντησης