του Δημήτρη Κουτσουμπού

Μια Κινέζικη παροιμία λέει “Σε καταριέμαι να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς”. Οι ιστορικοί του μέλλοντος και δη οι Έλληνες, θα αναφέρουν ως ορόσημο τα όσα ζούμε σήμερα, μετά τους πολέμους και τη δικτατορία των Συνταγματαρχών. Η κρίση χρέους ή χρεοκοπία, που κανείς πατριώτης και σώφρων δεν θέλει να τη δει να εξελίσσεται σε κάτι περισσότερο, φαίνεται να σηματοδοτεί το τέλος της Μεταπολίτευσης. Ο τοκετός για τον ερχομό του νέου παρουσιάζει επιπλοκές, φέρνοντας πόνο και αβεβαιότητα. Ο μεγαλύτερος εχθρός για την επιτυχή του έκβαση είναι το μείγμα πανικού και απάθειας που επικρατεί.

Μα πως γίνεται αυτό; Ή πανικόβλητος θα είσαι ή απαθής. Αυτό που εξηγεί παραστατικά την αντίφαση είναι το παράδειγμα του βατράχου. Αν τον ρίξεις σε βραστή κατσαρόλα, θα αντιδράσει και θα πεταχτεί. Αν ανεβάζεις σταδιακά τη θερμοκρασία, στο τέλος θα μείνει φαινομενικά ατάραχος ώσπου να βράσει μέχρι θανάτου. Από τη μια ψηνόμαστε και φοβόμαστε για το μοιραίο, όπως μαρτυρούν οι μαζικές εκροές καταθέσεων τις τελευταίες ημέρες, αλλά από την άλλη δεν υπάρχει στοχευμένη, ικανή αντίδραση. Ασχολούμαστε με τις μπουρμπουλήθρες αντί του καυτού νερού. Ένα περίεργο μούδιασμα, σαν να περιμένουμε, σαν να μην πιστεύουμε το μοιραίο, σαν να έχουμε συνηθίσει το φονικό καυτό νερό.

Κάθε μέρα φαίνεται και πιο στενάχωρη από την προηγούμενη, αλλά όπως μας μαθαίνει το παρελθόν, η ελπίδα γεννιέται ακριβώς τη στιγμή που δεν τη περιμένεις (βλέπε εδώ). Η μεγάλη Φιλοευρωπαϊκή Συγκέντρωση της Πέμπτης στο Σύνταγμα (Μένουμε Ευρώπη), αποτέλεσε μια απρόσμενη έκπληξη, που θα ήταν μεγάλη  μου ευχή και προσδοκία να είναι μόνο η αρχή. Χιλιάδες άτομα, πολλοί από τους οποίους δεν είχαν ξανά κατέβει στους δρόμους, έδωσαν το παρόν, αντιλαμβανόμενοι την κρισιμότητα των στιγμών . Το ίδιο αυθεντικό και μάλλον περισσότερο μαζικό ήταν το κίνημα των αγανακτισμένων, ωστόσο ως καύσιμη ύλη είχε κυρίως το θυμό. Ναι μεν μου προκαλούσε συμπάθεια, αλλά σε μεγάλο βαθμό δεν μπορούσα να νιώσω κομμάτι του. Στα συνθήματά του, ήταν εμφανή τα καρκινώματα της μεταπολίτευσης, ο λαϊκισμός, η μισή αλήθεια και η θέληση για αλλαγή χωρίς ξεβόλεμα.

Την Πέμπτη στο Σύνταγμα, το συναίσθημα που αυθόρμητα ήθελα να μοιραστώ στο Facebook, ήταν πως μετά από 5 χρόνια για πρώτη φορά ήμουν πάλι περήφανος ως Έλληνας. Έβλεπα πάλι την ελληνική σημαία να κυματίζει με δύναμη, συμβολίζοντας την Ελλάδα που μπορεί και που θέλει να αλλάξει προς το καλύτερο, διεκδικώντας να παραμείνει στα έθνη που ευημερούν και να εκπλήξει ξανά με τις επιδόσεις της. Δεν μπορούσα να φανταστώ ούτε στα καλύτερα όνειρά μου πως θα συγκεντρώνονταν τόσα νέα μυαλά με προοδευτική ευρωπαϊκή σκέψη. Αυτό είναι επανάσταση! Όχι η αναμόχλευση γερασμένων μηνυμάτων του περασμένου αιώνα, που προσέφεραν πολλά, αλλά ήρθε η ώρα να δώσουν τη θέση τους στα νέα. Ως εδώ η ιδεολογική, και όχι μόνο, ηγεμονία των γκριζομάλληδων. Ταυτόχρονα δε, “respect!” στους λίγους της περασμένης γενιάς, που σκέφτονται πιο νεανικά, πιο προοδευτικά και από τους νέους. Τους νέους που πρέπει να ξεφύγουν επιτέλους από τη γεροντική σκέψη. Αυτή την Ελλάδα θέλουμε! Αυτή την Ελλάδα θέλουμε να βοηθήσουμε! Αυτή την Ελλάδα είμαι σίγουρος πως θα θέλουν να βοηθήσουν και οι Ευρωπαίοι.

Δεν κατάφερα να κάνω την κοινοποίηση της περηφάνιας, αφού το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας είχε καταρρεύσει από την πολυκοσμία. Να, όμως, που είδα σε δεκάδες προφίλ, να αναρτούν πως ένιωσαν το ίδιο ακριβώς συναίσθημα. Η συγκέντρωση έδειξε πως ακόμα είμαστε σκεπτόμενοι και ζωντανοί. Το νευρικό σύστημα αντέδρασε, μένει η σκέψη να γίνει κίνηση, να γίνει πράξη. Ξύπνα Βάτραχε!

Δημήτρης Κουτσουμπός