Χρειάζονται Αποφάσεις

Χρειάζονται Αποφάσεις

του ManosV

Το τελευταίο διάστημα (και όχι μόνο), ακούμε ότι υπάρχει πρόβλημα στα έσοδα του δημοσίου, αν και ο Μάρτιος προβλέπεται να είναι πολύ καλύτερος από το αναμενόμενο, ότι για μια ακόμη φορά, από τις πολλές τα τελευταία χρόνια, η χώρα είναι σε «δημοσιονομικό εκτροχιασμό», και ότι πιθανόν θα χρειαστεί όλοι, να κάνουμε θυσίες για επανέλθουμε σε μια φάση βιώσιμης ανάπτυξης.

Ίσως το πιο σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το Ελληνικό Δημόσιο στο θέμα των εξόδων, είναι το συνταξιοδοτικό (δείτε το σχετικό άρθρο μου). Αποτελεί δε ένα από τα βασικά σημεία «τριβής», μεταξύ της κυβέρνησης και των δανειστών μας, και μάλιστα είναι κάτι στο οποίο δεν φαίνονται διατεθειμένοι οι «θεσμοί», να υποχωρήσουν.

Η συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων που ξεκίνησε η προηγούμενη κυβέρνηση, με βάση ίσως και κάποια «ιδιοτέλεια» για κάποιες χώρες, είναι επίσης ένα σοβαρό ζήτημα των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται το τελευταίο διάστημα. Τα οφέλη από μια τέτοια κίνηση, θα είναι και άμεσα, αν και μικρά συγκριτικά με το πρόβλημα του χρέους, στο οποίο και θα κατευθυνθούν τα χρήματα, αλλά και έμμεσα, λόγω των επιπλέον ασφαλιστικών εισφορών από την αύξηση επενδύσεων και μείωσης της ανεργίας (βλέπε σχετικό άρθρο), μετά τη δημιουργία ευνοϊκού κλίματος στη χώρα.

Γράφημα 1Γραφημα 2

Με τον τρόπο αυτό, της ανάπτυξης μέσω του ιδιωτικού τομέα την οικονομίας και των ιδιωτικών επενδύσεων, θα διασφαλιστεί και η βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος, ώστε να μην υπάρχουν προβλήματα για τις νεότερες γενεές. Επιπλέον οι ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν έναν σχετικά πιο «εύκολο» τρόπο για την περεταίρω μείωση του δημοσίου τομέα, μετά και τις τόσες άκαρπες προσπάθειες για την απόλυση από το δημόσιο, ακόμη και ανθρώπων που είχαν πλαστά πιστοποιητικά. Η κυβέρνηση βέβαια στο συγκεκριμένο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων δείχνει να αρνείται, και λέω «δείχνει», μιας και υπάρχει μια σύγχυση σχετικά με το τι θα γίνει τελικά, αφού έχουν εκφραστεί διάφορες απόψεις, από αρμόδια κυβερνητικά στελέχη.

 Ένα άλλο σοβαρό κόστος το οποίο έχουμε και θα συνεχίσουμε να έχουμε και στο μέλλον, είναι το κόστος του δανεισμού από τις διεθνείς αγορές ομολόγων, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει καταστεί απαγορευτικό για την χώρα, οδηγώντας μας έτσι στην αναγκαστική επιλογή, αυτή της προσφυγής μας στον μηχανισμό στήριξης, και κατ’ επέκταση στον έλεγχο από τους ξένους δανειστές μας.

Γράφημα 3Γράφημα 4

Δυστυχώς για εμάς, μέχρι τώρα δεν έχουμε καταφέρει να «ακολουθήσουμε» άλλες χώρες όπως η Ιρλανδία, ή η Πορτογαλία, οι οποίες κατάφεραν να απεμπλακούν από τα αντίστοιχα οικονομικά προγράμματα, αν και με μικρότερη προσαρμογή είναι η αλήθεια, και πλέον είναι σε θέση να δανείζονται και να αναχρηματοδοτούν παλαιότερα δάνεια με πολύ καλούς όρους, όπως φαίνεται παρακάτω.

Γράφημα 5

Έτσι ανακτούν σταδιακά την «ανεξαρτησία» τους στα δημοσιονομικά, μειώνοντας παράλληλα και το μελλοντικό κόστος αποπληρωμής. Το πιθανότερο αυτή τη στιγμή για την Ελλάδα, με την προϋπόθεση πάντα, ότι η απόφαση που έχει ληφθεί από την κυβέρνηση είναι η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, είναι η σύναψη νέου οικονομικού προγράμματος τους επόμενους μήνες (βλέπε άρθρο), με τις διαπραγματεύσεις να βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη. Ας ελπίσουμε για το καλό όλων μας, οι διαπραγματεύσεις να τελειώσουν σύντομα και να υπάρξει μια συμφωνία, που θα βοηθήσει την Ελληνική οικονομία να ξαναβρεί το δρόμο της, και τους πολίτες αυτής της χώρας να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον.

ManosV

8 comments on “Χρειάζονται Αποφάσεις

  1. Ο/Η Dimitrios Koutsoubos λέει:

    Μάνο, συγχαρητήρια για το πρώτο σου άρθρο εδώ:

    Από τα αποκαλυπτικά σου γραφήματα, κάτι που κάνει μεγάλη εντύπωση είναι πως το κόστος των τόκων τόσο σε απόλυτους αριθμούς, όσο και σε σχέση με το μειωμένο ΑΕΠ, είναι σημαντικά χαμηλό. Δείχνοντας, πως δεν είναι η εξυπηρέτηση του χρέους που έχει ματώσει την οικονομία, αλλά η διαδικασία της προσαρμογής.

    Αν αντί να δίνουμε σημασία σε λαικίστικες κορώνες επικεντρωνόμασταν στη συζήτηση για την ανάπτυξη και τη δημιουργία νέων παραγωγικών θέσεων στον ιδιωτικό τομέα, θα είχαμε εκρηκτική ανάπτυξη, μείωση της ανεργίας και εντυπωσιακή βελτίωση των δεικτών χρέους/ΑΕΠ & τόκων/ΑΕΠ…

  2. Ο/Η Manolis Giannatos λέει:

    “Η συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων”
    α) γνωρίζετε τι ποσοστό τής Οικονομίας ελέγχει το κράτος στην Ελλάδα και τι στην ΕΕ;
    β) ποιά αποτελέσματα είχαν οι ιδιωτικοποιήσεις στις χώρες τής Λατ. Αμερικής από τα αντίστοιχα “προγράμματα” που εφαρμόστηκαν εκεί στο διάστημα 1980-2000;

    Γνωρίζετε ποια είναι η μέση ηλικία συνταξιοδότησης στην Ελλάδα και στην ΕΕ;

    • Ο/Η ManosV λέει:

      Καλησπέρα σε όλους,

      «γνωρίζετε τι ποσοστό της Οικονομίας ελέγχει το κράτος στην Ελλάδα και τι στην ΕΕ;»

      Όχι δεν γνωρίζω, και δεν μπήκα στην διαδικασία να το μάθω αν και θα μπορούσα να το κάνω ενδεχομένως. Ξέρετε γιατί; Γιατί υπάρχει πρόβλημα με το συνταξιοδοτικό, και ο μόνος τρόπος να καλυφθεί, είναι η αύξηση της ιδιωτικής οικονομίας. Για να αυξηθεί λοιπόν η ιδιωτική οικονομία, πρέπει το κράτος αν αποχωρήσει και να δώσει χώρο στους ιδιώτες, με την προσδοκία ότι θα υπάρξει ανάπτυξη. Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

      Βέβαια το μειώνουμε το κράτος (κατά τη δική μου εκτίμηση), έχει κάποια όρια συγκεκριμένα. Υπάρχουν υπηρεσίες που πρέπει να παραμείνουν στο κράτος, ή να έχει λόγο και το κράτος, απλά να γίνουν πιο αποτελεσματικές.

      «Γνωρίζετε ποια είναι η μέση ηλικία συνταξιοδότησης στην Ελλάδα και στην ΕΕ;»

      Είμαστε πολύ κοντά στο μέσο όρο, (μιλάω για τις πρόωρες συντάξεις), ίσως και λίγο πιο κάτω νομίζω από τους άλλους. Ε και; Έχουμε να τους πληρώσουμε; Όχι. Ο προϋπολογισμός τις καλές εποχές, έδινε περίπου 18 δις, τα οποία τώρα έχουν γίνει περίπου 10 δις, με προοπτική να μειωθούν περεταίρω, λόγω της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος. Αυτό είναι το πρόβλημα.

      «β) ποιά αποτελέσματα είχαν οι ιδιωτικοποιήσεις στις χώρες τής Λατ. Αμερικής από τα αντίστοιχα «προγράμματα» που εφαρμόστηκαν εκεί στο διάστημα 1980-2000;»

      Αν συγκρίνουμε την Ελλάδα με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, τότε συγνώμη αλλά κάτι δεν κάνουμε καλά.

  3. Ο/Η iannis632014 λέει:

    «Όχι δεν γνωρίζω, και δεν μπήκα στην διαδικασία να το μάθω»
    Εγώ αντιθέτως πάντα μελετώ τα δεδομένα μου –ίσως από επαγγελματική και επιστημονική διαστροφή.
    Η Ελλάδα, όπως και πολλές μεσαίου μεγέθους Οικονομίες, στήριξε την μεταπολεμική ανάπτυξη της σε έναν επιχειρηματικό κρατικό τομέα αρκετά μεγάλο. Ένας από τους λόγους ήταν η έλλειψη ιδιωτικών επενδύσεων (και μάλιστα μεγάλων/συγκεντρωμένων κεφαλαίων) και η έλλειψη διάθεσης ρίσκου από το ελληνικό κεφάλαιο.
    Λιμάνια, δρόμοι, τηλεπικοινωνίες, ενέργεια, ύδρευση/αποχέτευση, τυχερά παιχνίδια, κοινωνική ασφάλιση φτιάχτηκαν κυρίως με κρατικά χρήματα (όπως και κρατικές Τράπεζες αλλά και κάποιες βιομηχανικές επιχειρήσεις) και μάλιστα σε μια εποχή κατά την οποία το ΑΕΠ της χώρας μεγεθυνόταν ραγδαία (ο μ.ο. ανάπτυξης την περίοδο 1958-73 ήταν λίγο πάνω από 7%!). Η επιχειρηματική δράση του κράτους μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70 δεν αμφισβητείτο από κανέναν αφού ο καπιταλισμός λειτουργούσε μια χαρά. Και γι’ αυτό κανείς δεν έθετε θέμα μείωσης του μεγέθους του κράτους.
    Από την άλλη το κράτος ήταν -και εξακολουθεί να είναι- φειδωλό σε επενδύσεις στην παιδεία και την υγεία ενώ ήταν πάντα σπάταλο σε δαπάνες κρατικής καταστολής.
    Η “σοσιαλμανία” της περιόδου 1975-85 (δλδ κρατικοποιήσεις “προβληματικών” επιχειρήσεων) ήταν απλώς μια προσπάθεια των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ να φορτωθούν στο κράτος τα χρέη των ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ επιχειρήσεων που κατέρρεαν ως αποτέλεσμα του τέλους της μεταπολεμικής ανάπτυξης και της διαπιστούμενης αδυναμίας του κεϋνσιανού υποδείγματος.
    Μετά το 1990 η προσαρμογή της επίσημης οικονομικής πολιτικής στα νεοφιλελεύθερα δόγματα παρακολουθούσε από πολύ κοντά τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων η εικόνα δεν ήταν διαφορετική. Μάλιστα στην δεκαετία του ’90 η Ελλάδα βρέθηκε στην 7η θέση των ιδιωτικοποιήσεων (πρώτη η Πορτογαλία) σε σύνολο 30 χωρών του ΟΟΣΑ. Η ίδια εικόνα συνεχίστηκε και την επόμενη δεκαετία. Το 2007, στην Ελλάδα το κράτος παρήγαγε πλέον το 18% του ΑΕΠ, ποσοστό που βρισκόταν στον ευρωπαϊκό μ.ο. Τα τελευταία νούμερα που έχω υπόψη μου κατεβάζουν αυτό το ποσοστό πλέον στο 11% -από τα χαμηλότερα στην ΕΕ. Συνεπώς, η αλήθεια είναι ότι το κράτος έχει ιδιωτικοποιήσει –και μάλιστα έναντι ευτελούς τιμήματος- μεγάλο μέρος της περιουσίας του και δεν κρατά παρά ελάχιστη ύλη (ασφαλιστικά Ταμεία, λιμάνια, σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια, ΔΕΗ -αν και σε αυτά έχουν πάρει τμήματα οι ιδιώτες). Να συμπληρώσουμε στα παρά πάνω ότι διαχρονικά η Ελλάδα έχει την πιο ιδιωτικοποιημένη Υγεία και Παιδεία!
    Τι παρατηρούμε; Ότι οι ιδιωτικοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν α) ήταν πάρα πολλές –πάνω από τον ευρωπαϊκό μ.ο. και β) ούτε την παραγωγική δομή της χώρας άλλαξαν ούτε αποσόβησαν την χρεοκοπία!

    «Αν συγκρίνουμε την Ελλάδα με τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, τότε συγνώμη αλλά κάτι δεν κάνουμε καλά»
    Τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων είναι παντού τα ίδια. Και αυτά που εφαρμόστηκαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις πριν το 2010 και αυτά που εφαρμόζονται από το ΔΝΤ είναι παρόμοια. Ίσως να διαφέρουν μόνο στην ένταση και τον βαθμό ξεπουλήματος.
    Απλώς όπου πηγαίνει το ΔΝΤ (δες εμπειρία από Λατ. Αμερική 1980-2000, Αφρική, χώρες “(αν)υπαρκτου σοσιαλισμού”, Τουρκία κλπ) οι ιδιωτικοποιήσεις γίνονται σε μικρό χρόνο, βίαια και σε χαμηλότατο τίμημα-δώρο στους “επενδυτές”.
    Αλλά και έτσι πάλι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν λύνουν το πρόβλημα. Αφενός επειδή γίνονται έναντι χαμηλότατου τιμήματος (το οποίο μάλιστα δεν μένει στην εθνική Οικονομία αλλά πηγαίνει για την εξυπηρέτηση του χρέους) και αφετέρου επειδή οδηγούν και σε μείωση θέσεων εργασίας. Κυρίως όμως οι ιδιωτικοποιήσεις αφορούν σε κρατικά μονοπώλια που περνούν στα χέρια ιδιωτών. Και μάλιστα μονοπώλια που σχετίζονται με επιχειρήσεις κοινωνικής ωφέλειας δλδ με εσωτερική κατανάλωση. Το χρήσιμο για την Οικονομία δεν είναι να πάρει, για πρδγμα, την ΕΥΔΑΠ ο ιδιώτης, να την ξεζουμίσει για 20-30 χρόνια, να ανεβάσει την τιμή του νερού στα ύψη και να την παρατήσει με κατεστραμμένες υποδομές αλλά Ο ΙΔΙΩΤΗΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ, ΕΞΑΓΩΓΙΚΕΣ ΚΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ. ΜΟΝΟ ΑΥΤΑ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΚΙ ΟΧΙ “ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ” ΠΟΥ ΘΑ ΑΡΠΑΞΟΥΝ ΕΝΑΝΤΙ ΠΙΝΑΚΙΟΥ ΦΑΚΗΣ ΤΟΝ ΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΟ ΠΛΟΥΤΟ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ.

    • Ο/Η Dimitrios Koutsoubos λέει:

      Το γεγονός πως προσελκύουμε “ληστρικό” κεφάλαιο, είναι γιατί η σοβαροί δεν μας εμπιστεύονται. Γιατί δεν έχουμε σταθερό φορολογικό σύστημα, γιατί έχουμε διαφθορά και ο λαός μας είναι βαθιά ιδεοληπτικός κατά του κέρδους και της επιχειρηματικότητας. Το ό,τι η παραγωγή του κράτους έχει μειωθεί, δεν αναιρεί πως δεν είναι διογκωμένο, σπάταλο και μη αποτελεσματικό. Το ό,τι έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους σε μη παραγωγικές θέσεις, δεν το βλέπετε;

      • Ο/Η iannis632014 λέει:

        “Το ό,τι έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπάλληλους σε μη παραγωγικές θέσεις, δεν το βλέπετε;”
        Πείτε μας συγκεκριμένα σε ποιές θέσεις υπάρχουν περισσευούμενοι ΔΥ. Οι γενικοί και αστήρικτοι αφορισμοί δεν μού λένε τίποτε απολύτως.
        Από την πλευρά μου και κοιτάζοντας τα επίσημα συγκριτικά στοιχεία συμπεραίνω ότι υπάρχουν τεράστιες ελλείψεις α) σε ελεγκτικούς οργανισμούς (Εφορίες, Ασφαλιστικά Ταμεία, “αγορανομικές” Υπηρεσίες, Επιθεώρηση Εργασίας κλπ) β) στην Παιδεία και γ) στην Υγεία.
        Αντιθέτως υπάρχει μια υπερπληθώρα ενστόλων.
        Για να μοιάσει η Ελλάδα, πχ με την Ιρλανδία, πρέπει να προσλάβει τουλάχιστον α50 χιλ πολιτικούς ΔΥ και να διώξει 75 χιλ ένστολους.
        Κάνετε τις συγκρίσεις σας: http://www.irisheconomy.ie/index.php/2012/08/09/trends-in-public-sector-numbers/

    • Ο/Η ManosV λέει:

      Καλημέρα σας,

      θα χαρώ πολύ λοιπόν μιας και μελετάτε τα δεδομένα σας, να μας στείλετε ένα άρθρο (δική σας μελέτη), να την αναρτήσουμε και να την συζητήσουμε. Για τα υπόλοιπα που λέτε, με κάλυψε εν πολλοίς ο Δημήτρης.

Απάντηση